Przygody Noniego

     Kiedy tylko zobaczyłam Noniego pół roku temu, od razu wiedziałam, kim jest. Wiedziałam, że nazywa się Noni i będzie bohaterem niezwykłego dzieła. Ten całkiem pokaźny, żółty, wesoły stworek skradł moje serce, a po wtuleniu się w jego miękki pluszowy brzuszek wiedziałam, że nie oprze mu się również żadne dziecko. Jest po prostu rozbrajający. Wystarczy dołożyć do niego zwykły zeszyt w twardej oprawie i wysłać w podróż, jakiej nie doświadczają zwyczajne zabawki....

     Uzbrojona w taki oto zestaw - Noniego i notatnik - weszłam do klasy IV i przedstawiłam przedziwną istotę. Nie pozwoliłam dotykać ani głaskać, wzmagając tylko pragnienie. Ten oto przedstawiciel zupełnie innego gatunku będzie gościem każdego z was! Musimy zapewnić mu przygody, dzięki którym pozna całą klasę 4B. 

     Na początku zeszytu zrobiłam wpis w imieniu Noniego, w którym zawarłam jego krótką, acz tajemniczą historię i przemyciłam kryteria sukcesu do kolejnych wpisów w jego dzienniku podróży. Każdy miał do zagospodarowania dwie strony formatu A4, obejmujące opis przygody Noniego w swoim towarzystwie oraz ilustrację wspólnie spędzonego czasu.  Dzieci wyczekiwały swojej kolejki i z dumą niosły torbę z Nonim do domu; rozstawały się z nim zaś z ciężkim westchnieniem. I tak oto na nieustannej podróży minęło Noniemu całe półrocze (uczniowie wymieniali się w poniedziałki i czwartki), aż nadszedł kres wędrówki. Noni wrócił do mnie.

   

  Nadszedł czas na podsumowanie naszego projektu pisarsko - podróżniczego. Na dwóch godzinach lekcyjnych czytaliśmy kolejne przygody, ogladaliśmy rysunki, śmialiśmy się i rysowalismy w zeszycie świętującego Noniego, by upamiętnić wspólne przygody. Uczniowie dowiedzieli się przy okazji kilku rzeczy o sobie i zadziwiająco zżyli się z pluszowym stworkiem. Na pożegnanie przytulali go i głaskali. Mieli też refleksję, dotyczącą tej wizyty - było to świetną przygodą, kochają Noniego i chcą, by jeszcze raz ich odwiedził. Co z tego wynika? Muszę wymyslić kolejne wyzwanie, związane z naszym uroczym Nonim. Oczywiście mam coś w zanadrzu....

     Polecam gorąco wędrującą klasową maskotkę, dzieki której nie tylko ćwiczymy pisanie i tworzenie historii, ale też poznajemuy uczniów i zacieśniamy więzy.

Kasia Polak